 |
3 بیا به آسمان برویم! 4 |
|
هر دمی چون نی از دل نالان شکوه ها دارم
روی دل هر شب تا سحر گاهان با خدا دارم
هر نفس آهی کز دل خونی لحظه های عمر بی سامان می رود سنگین
اشک خون آلوده هم دامان می کند رنگین
به سکوت سرد زمان
به خزان زرد زمان
نه زمان را درد کسی
نه کسی را درد زمان
بهار مردمی ها دی شد
زمان مهربانی طی شد
آه از این دم سردی ها خدایا
نه امیدی در دل من
که گشاید مشکل من
نه فروغی روی مَهی
که فروزد منزل من
نه همزبان درد و گاهی که ناله ای خَرَد با آهی
داد از این بی دردی ها خدایا
نه صفایی به دم سازی به جام می
که گرد غم ز دل شوید
که بگویم راز پنهان
که چه دردی دارم بر جان
وای از این بی همرازی خدایا
وه که به حسرت عمر گرامی سر شد
همچو شراره از دل آذر بر شد و خاکستر شد
یک نظر زد و هدر شد
روزگار من به سر شد
چنگی عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد
دل نهم به بی شکیبی
با فسون خود فریبی
چه فسون بی نا فرجامی
به امید بی انجامی
وای از این افسون سازی خدایا
¤ نویسنده: ذبیح الله موسوی
